بررسی شروع قیام در آخرالزمان از ایران

بررسی اصطلاح ظهور صغرا

رابطه بیداری اسلامی با ظهور حضرت مهدی علیه السلام

فضایل حضرت نرجس خاتون (علیها السلام)

نقش ائمه در آماده‌سازی شیعیان برای غیبت امام زمان

معجزه همیشگى براى اثبات حقانیت اسلام

آیه مباهله و اثبات امامت حضرت علی (علیه السلام)

پاسخ به چند شبهه درباره مباهله

دعا برای امان از خطر

اگر شخصی از خانواده، در منطقه جنگی داشته باشیم، برای حفظ جان او از خطرات و هم چنین از مرگ و کشته شدن، چه دعا یا حرز یا تعویذی را پیشنهاد می دهید تا تاثیر فوق العاده داشته باشد و شخص را از خطرات جنگ حفظ کند؟ و هم چنین برای این که خداوند به کسی طول عمر با برکت بدهد، چه دعایی پیشنهاد می شود؟

امام زمان (علیه السلام) می فرمایند: «هر کسى که به دنبال حاجت خداوند عزّوجلّ باشد، خداوند نیز دنبال کننده و برآورنده حاجت او خواهد بود.»
حاجت خداوند چیست؟

پلاس خانه بودن

حدیث «پلاس خانه باشید» چیست؟

در باره قیام و ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) و حکومت الهی ایشان، روایات مختلف و متعددی داریم که هر کدام را باید از جهات و زوایای مختلف، مورد توجه و بررسی قرار داد.
یک دسته از این روایات، روایاتی است که شیعیان را به خانه نشینی توصیه کرده و آن ها را قبل از تحقق علائم ظهور، از شرکت و همراهی با قیام هایی که خود را مرتبط با قیام حضرت مهدی (علیه السلام) و یا زمینه ساز آن می دانند، نهی کرده است؛ مانند روایت ذیل:
«عَنْ أَبِي الْمُرْهِفِ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) هَلَكَتِ‏ الْمَحَاضِيرُ قَالَ قُلْتُ وَ مَا الْمَحَاضِير قَالَ الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ نَجَا الْمُقَرَّبُونَ‏ وَ ثَبَتَ الْحِصْنُ عَلَى أَوْتَادِهَا كُونُوا أَحْلَاسَ‏ بُيُوتِكُمْ فَإِنَّ الْغَبَرَةَ عَلَى مَنْ أَثَارَهَا»؛ «ابى مرهف» می گوید: امام صادق (عليه السلام) فرمود: محاضير (اسب ‏هاى تندرو) هلاک شدند، گفتم: محاضير چيست؟ فرمود كسانى كه شتابزدگى می كنند؛ و مقربين نجات يافتند و قلعه بر فراز پايه‏ هاى همچون ميخ خود ثابت و پا بر جا است؛ كنج خانه ‏هاى خود را از دست مدهيد كه غبار فتنه بر زيان كسى است كه فتنه را بر انگيزاند (به مثال فارسى دودش به چشم خودش می رود).(1)

با سلام و عرض خداقوت
در گفتگو ها و تحلیل های سیاسی و یا تاریخی_جامعه شناختی سخن از نکوهش داوری های ارزشی می شود. سوال این است که دقیقا مراد این افراد از داوری ارزشی چیست؟ و چگونه می توان در پاسخ به این اشخاص بحث داوری های ارزشی را از جهان بینی توحیدی تفکیک کرد؟ ( نکته مهم و شبهه برانگیز ان است که برخی داوری های ارزشی را دارای خصلت احساسی و هیجانی می شناسند)

با سلام.در برهان متضایف عشق میگویند انسان عاشق کمال مطلق است.میشه لطف کنید و بگید اصلا کمال چیه و از کجا می فهمیم انسان عاشق کمال مطلق است؟
من در وجود خودم میل به زیبایی راستگویی جوانمردی قدرت داشتن و زندگی کردن دارم ولی نمیتوانم در وجود خودم اثبات کنم که گرایش من به این امور مطلق است شاید بگویید انسان هرچه را که ارزو دارد بعد از بدست اوردنش حالت دلزدگی برایش پیش میاید و این بخاطر محدودیت ان ارزو است ولی من میگوییم از کجا معلوم خواسته ما سقف نداشته باشه ما که نمیتوانیم از روی تجربه پیش داوری بکنیم و بگیم این روند دلزدگی همیشگی است مگرا ینکه به کمال مطلق برسیم.لطفا بگین کمال چیه و اثبات کنین چگونه انسان به کمال مطلق گرایش داره؟سپاس

بسم الله سلام با توجه به اینکه کسی با وضو بخوابد مانند این است که آن مدت را به عبادت پرداخته است آیا میشود بدون پیراهن یا شلوار خوابید

برهنه خوابیدن گناه نیست اما اگر موجب تحریک شهوانی می شود باید از این کار اجتناب نماید و تحریک مداوم و یا استمنا خطرات فراوانی برای شخص دارد.

معنی واژه "مریم" چیست؟

داستان‌ هاروت‌ و ماروت‌ چیست؟

«هاروت» و «ماروت» نام دو فرشته الهی است که در سرزمین بابل که در سحر و جادوگری فرو رفته و برای مردم مشکلات بسیار ایجاد نموده بود، به صورت انسان مأمور شدند تا این مشکل را رفع کنند، اما عده ای به جای این که با کلید آنان قفل زندگی را بگشایند، با آن کلید اقدام به قفل نمودن زندگی دیگران و ایجاد مشکل برای سایرین نمودند.
در تفاسیر مختلف و داستان هایی که در این خصوص نقل شده، خرافات بسیاری وارد گردیده که گاه تا حد بیان امور موهن نیز پیش رفته اند.
اما از منابع و احادیث اسلامی جریان منطقی و صحیحی استفاده می شود که در تفاسیری مانند «مجمع البیان»، «نمونه» و «المیزان» در دسترسند و خلاصه آن این است که:
«در سرزمين بابل سحر و جادوگرى به اوج خود رسيد و باعث ناراحتى و ايذاء مردم گرديده بود، خداوند دو فرشته را به صورت انسان مأمور ساخت كه عوامل سحر و طريق ابطال آن را به مردم بياموزند، تا بتوانند خود را از شر ساحران بر كنار دارند.
ولى اين تعليمات بالاخره قابل سوء استفاده بود، چرا كه فرشتگان ناچار بودند براى ابطال سحر ساحران طرز آن را نيز تشريح كنند، تا مردم بتوانند از اين راه به پيشگيرى پردازند، اين موضوع سبب شد كه گروهى پس از آگاهى از طرز سحر، خود در رديف ساحران قرار گرفتند و موجب مزاحمت تازه ‏اى براى مردم شدند.
با اين كه آن دو فرشته به مردم هشدار دادند كه اين يک نوع آزمايش الهى براى شما است و حتى گفتند: سوء استفاده از اين تعليمات يک نوع كفر است، اما آن ها به كارهايى پرداختند كه موجب ضرر و زيان مردم شد»(1)
درباره این دو فرشته داستان های جعلی نیز وجود دارد که تفسیر «نمونه» آن را بیان و نقد نموده است:
«آنان دو فرشته بودند، خداوند آن ها را براى اين به زمين فرستاد تا بدانند اگر آن ها نيز جاى انسان ها بودند از گناه مصون نمى‏ ماندند، و خدا را معصيت مى‏ كردند، آن ها هم پس از فرود آمدن به زمين مرتكب چندين گناه بزرگ شدند و به دنبال آن افسانه ‏اى در باره ستاره «زهره» نيز ساختند. همه اين ها بى اساس و جزء خرافات است و قرآن از اين امور پاک مى ‏باشد و اگر تنها در متن آيات فوق بينديشيم خواهيم ديد كه بيان قرآن هيچ ارتباطى با اين مسائل ندارد.»(2)
در تفسیر شریف «المیزان» نیز بعد از بیان اختلافات میان مفسران و بیان نظرات آن ها، نهایتا مرحوم علامه نظر خود را نسبت به این آیه شریفه بیان می کنند:
«آيه شريفه مي خواهد يكى ديگر از خصائص يهود را بيان كند و آن متداول شدن سحر در بين آنان است، و آن را به سليمان نسبت می دادند، چون اينطور مى ‏پنداشتند، كه سليمان آن سلطنت و ملک عجيب را، و آن تسخير جن و انس و وحش و طير را، و آن كارهاى عجيب و غريب و خوارقى كه می كرد، به وسيله سحر كرد، كه البته همه آن معلومات در دست نيست، مقدارى از آن به دست ما افتاده، يک مقدار از سحر خود را هم به دو ملک بابل يعنى هاروت و ماروت نسبت می دهند، و قرآن هر دو سخن ايشان را رد می كند، و می ‏فرمايد: آن چه سليمان می ‏كرد، به سحر نمی كرد و چطور ممكن است سحر بوده باشد، و حال آن كه سحر كفر به خدا است، و تصرف و دست اندازى در عالم به خلاف وضع عادى آن است.»(3)

پی نوشت ها:
1. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دارالکتب الاسلامیه، تهران، چاپ دهم، 1371، ج 1، ص 374
2. تفسیر نمونه، همان، ص 375
3. با تلخیص، طباطبایی، تفسیر المیزان، ترجمه محمد باقر موسوی، جامعه مدرسین قم ـ دفتر انتشارات اسلامی، قم، 1374، چاپ پنجم، ج1، ص 353

«بسم الله» نداشتن سوره توبه

علت این که سوره توبه با بسم الله آغاز نمی شود چیست؟

«مجمع البیان» چند قول را در توضیح این مساله نقل می کند: «دانشمندان و مفسران در اين باره چند قول گفته ‏اند:

اول- آن كه اين سوره چون دنبال سوره انفال است هر دو يك سوره به حساب آيند، زيرا سوره انفال در ذكر پيمان ها است و اين سوره در رفع پيمان ها است - و اين قولى است كه «ابىّ بن كعب» گفته.

دوم- اين كه در اين سوره «بسم اللَّه» نازل نشده به خاطر آن است كه «بسم اللَّه» براى امان و مهر و رحمت است، ولى سوره برائت براى برداشتن امان و رفع آن است، از اينرو بسم اللَّه در آغاز اين سوره نازل نشد - و اين وجه از «امير المؤمنين» (عليه السلام‏) نقل شده، و «سفيان بن عيينه» و «ابو العباس مبرد» نيز همين وجه را اختيار كرده ‏اند.»(1)

علامه «طباطبایی» روایاتی که بیان می کنند سوره توبه و انفال یک سوره اند را قوی تر می دانند:
«مفسرين در اينكه اين آيات سوره ‏ايست مستقل و يا جزء سوره انفال اختلاف كرده ‏اند، و اختلافشان در اين باره منتهى مى‏ شود به اختلافى كه صحابه و تابعين در اين باره داشته ‏اند. روايت وارده از ائمه اهل بيت (علیهم السلام) در اين باره نيز مختلف است، چيزى كه هست از نظر صناعت آن دسته از روايات كه دلالت دارد بر اين كه اين آيات ملحقند به سوره انفال رجحان دارد و به نظر قوى مى ‏رسد.»(2)

سوم- در کنار این نظرات، نظر استاد «جوادی آملی» نیز قابل تامل است:
«اين سوره خصيصه‌ ای كه دارد آن است كه در اولش بسم الله نيست اين يا برای آن است كه اين سورهٴ مباركهٴ توبه تتمه سوره انفال است - جمعاً يك سوره‌ اند لذا لازم نبود «بسم الله» ذكر بشود و جايش نبود-.
يا اين كه نه، چون به صورت يك قطع نامه و برائت‌نامه است و برائت و قهر و قطع با رحمت و محبت هماهنگ نيست و «بسم الله» آيه محبت و رحمت است مناسب نيست كه در صدر سوره توبه قرار بگيرد.
بين مفسرين اين دو نظر هست و قبل از اهل تفسير تابعين و قبل از آن ها صحابه اين اختلاف نظر را داشتند چه اينكه روايات هم دو طايفه است يك طايفه می گويد چون سورهٴ مباركهٴ توبه تتمه سوره انفال است «بسم الله» در آغازش ذكر نشده … طايفه دوم رواياتی است كه دلالت دارند بر اين كه چون اين سوره غضب و قهر و قطع است با رحمت هماهنگ نيست؛ اين وجه دوم خيلی روشن نيست براي اين كه رحمت الهی هميشه پيشاپيش غضب او حركت می كند... و رهبر ساير اوصاف است هر جا اين رحمت الهی ظهور مخصوص دارد.»(3)

در ادامه بیان می کنند:
«همان طوری كه طبيب گاهی مرهم می دهد و گاهی دست به چاقو می برد و عضوی را قطع می كند اين جا هم همين‌طور است ... بنابراين، آن بيان كه در تعليل روايت هم آمده است نياز به تأمل دارد كه چون بسم الله آيه رحمت است و برائت از مشركين آيه قهر و غضب و عذاب است اين ها با هم هماهنگ نيستند شايد موارد ديگر هم همين‌طور باشد كه «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ٭ تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ ٭ مَا أَغْنَي عَنْهُ مَالُهُ وَمَا كَسَبَ» اين گونه از موارد هم داريد كه با ﴿بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ﴾ دستور عذاب و قهر و قطع صادر می شود، بنابراين آن نياز به تأمل دارد كه چگونه «بسم الله الرحمان الرحيم» با برائت هماهنگ نيست.»(4)

و نقدشان به یکی بودن سوره توبه و انفال:
«و اما اين كه اين سورهٴ مباركهٴ توبه تتمه سوره انفال باشد اين از نظر سير تاريخی هماهنگ نيست براي اين كه سوره انفال در اوائل هجرت نازل شده است بعد از جريان جنگ بدر است و اين سوره برائت در سال نهم هجری چند سال بين اينها فاصله است بسياری از سور قرآنی وسط صادر شده است[یعنی در بین زمان خاتمه سوره انفال و آغاز سوره توبه] آن گاه اين تتمه آن باشد اثباتش آسان نيست مگر اين كه دليل معتبری و روايت معتبری دلالت بكند كه وجود مبارك پيغمبر (صلی الله عليه و آله و سلم) دستور دادند اين را جزء همان سوره انفال به حساب بياوريد كه روايات اين‌طور می خواهد بگويد لكن از نظر تناسب معنوی كاملاً منسجم‌ اند در بخش های پايانی سورهٴ مباركهٴ انفال مطالبی است كه با صدر اين سوره كاملاً هماهنگ است.
آن چه كه جزء شاخصه‌ های اين سوره است آن است كه اين صبغه سياسی آيات اولی اش، مشخص است كه به عنوان قطع اين پيمان و ترك رابطه است ... اين به منزله يك قطع‌نامه است به منزله يك برائت‌نامه است يك خطاب خاص است تنها تلاوت كافي نيست ابلاغ است يك حكم است يك منشور است لذا با آيات ديگر كاملاً فرق دارد با سور ديگر فرق دارد.»(5)

بنابراین سه نظر در این زمینه وجود دارد:
- سوره انفال و توبه یکی است
- عدم وجود بسم الله برای برداشتن رحمت و امان است
- سوره توبه در حکم یک قطعنامه است
اما به نظر می رسد می توان به شکلی بین دو نظر آخر را جمع کرد. به این معنی که درست است که سوری مانند «مسد» هم که شامل لعن و نفرین بر «ابولهب»است با «بسم الله الرحمن الرحیم» همراه است ولی سوره مسد سوره ای مکی است و در اوائل بعثت نازل شده و وضعیتی متفاوت با سوره برائت دارد که در اواخر دوران مدنی و پس از بیست و اندی سال تبلیغ و استدلال و دعوت ومعاهده نازل شده است. یعنی بروز دشمنی و عهد شکنی وخصومت از ناحیه کفار و مشرکین پس از این مدت تبلیغ و دعوت و برهان آوری و مذاکره و معاهده و ... شاید منجر به اتمام حجتی برای این گروه بوده و نزول سوره ای بدون آغاز رحمت عام و خاص الهی، خود مقدمه ای بر رفتاری متفاوت و دستوری متفاوت با کفار عهد شکن و مشرکان سست پیمان و شیوه ای مغایر با سابق از طرف خداوند «رحمان رحیم» می تواند باشد.
شیوه ای که در متن سوره برائت بخوبی نشان از مغایر بودن آن با سایر دستورات قبلی دارد.

پی نوشت ها:
1. فضل بن حسن طبرسی، ترجمه تفسير مجمع البيان، ترجمه حسین نوری همدانی و هاشم رسولی، نشر فراهانی، تهران، چاپ اول، ج‏11، ص6
2. طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، جامعه مدرسین قم، دفتر انتشارات اسلامی، قم، 1374، چاپ پنجم، ج‏9، ص195
3. بنیاد اسراء، تفسیر سوره مبارکه توبه، جلسه اول:http://www.portal.esra.ir/Pages/Inde...Ih69cLJBFpg%3d
4. پیشین
5. پیشین

شیطان طواف کننده

در آیه 201 سوره اعراف از «طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ» نام برده؛ من جایی شنیدم که هر کدام از ما یک شیطان طائف داریم. این درست است؟

در تفسیر شریف «المیزان» «طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ» به شیطان طواف کننده حول قلب تفسیر شده است:
«طائف از شيطان» آن شيطانى است كه پيرامون قلب آدمى طواف مى‏ كند تا رخنه ‏اى پيدا كرده وسوسه خود را وارد قلب كند يا آن وسوسه‏ اى است كه در حول قلب مى‏ چرخد تا راهى به قلب باز كرده وارد شود.... معنايش اين است كه در موقع مداخله شيطان به خدا پناه ببر، زيرا اين روش، روش پرهيزكاران است.
آرى پرهيزكاران وقتى شيطان طائف نزديكشان مى‏ شود به ياد اين مى ‏افتند كه پروردگارشان خداوند است كه مالك و مربى ايشان است، و همه امور ايشان بدست او است پس چه بهتر كه به خود او مراجعه نموده و به او پناه ببريم، خداوند هم شر آن شيطان را از ايشان دفع نموده و پرده غفلت را از ايشان بر طرف مى ‏سازد، ناگهان بينا مى ‏شوند.»(1)

تقریبا قریب به اتفاق مفسران «طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ» را شیطان طواف کننده که برای وسوسه و خیالات معصیت آمیز حول قلب مؤمن طواف می کند، ترجمه و تفسیر کرده اند.(2)

پی نوشت ها:
1. طباطبایی، محمد حسین، ترجمه تفسير الميزان، محمد باقر موسوی، جامعه مدرسين حوزه علميه قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ پنجم، قم، ج 8، ص 498
2. مکارم شیرازی، تفسير نمونه، دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1371، چاپ دهم، ج 7، ص 66؛ شیخ طوسی، التبیان، بتصحیح عاملی، دار إحياء التراث العربي‏، بیروت، چاپ اول، ج 5، ص 64؛ طبرسی، ترجمه تفسیر مجمع البیان، ترجمه حسین نوری همدانی، نشر فراهانی، تهران، چاپ اول، ج 10، ص  148

نوشتن سوره «یس»

از رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) نقل شده: «هر کس سوره یس را نوشته و پس از شستن از آب آن بنوشد در درونش هزار گونه دوا و نیز هزار گونه نور و یقین و برکت و رحمت را وارد کرده است و هر گونه دردی را از او دور می کند.»
آیا برای نوشتن این سوره، شرایط زمانی و مکانی خاصی لازم هست یا خیر؟

روایتی که اشاره فرموده اید، این است:

«وَ عَنْ أَبِي بَكْرٍ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)‏ ... مَنْ كَتَبَهَا ثُمَ‏ شَرِبَهَا أَدْخَلَتْ‏ جَوْفَهُ‏ أَلْفَ دَوَاءٍ وَ أَلْفَ نُورٍ وَ أَلْفَ يَقِينٍ وَ أَلْفَ بَرَكَةٍ وَ أَلْفَ رَحْمَةٍ وَ نَزَعَتْ عَنْهُ كُلَّ غِلٍّ وَ دَاء»
ابوبكر از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) روايت كرده ... و كسى كه بنويسد (سوره یس را) آن گاه بياشامد، هزار دواء و هزار نور و هزار يقين و هزار بركت و هزار رحمت بر او وارد شود و هر درد و بيمارى از او بر طرف گردد. (1)

اما در باره نوشتن سوره یس، نکاتی عرض می شود:

1. سند این روایت ضعف دارد زیرا سلسله راویان تا معصوم، ذکر نشده است. البته مضمون و محتوا مشکلی ندارد و با توجه به روایات مختلف و متعدد در زمینه آثار و فضائل سوره «یس»، عمل بر طبق این روایت، به امید ثواب و وصول به آن اثار، اشکالی ندارد و انشاءالله از آثارش نیز بهره مند می شوید.

2. در باره نوشتن سوره «یس»، در این روایت و یا حتی در سایر روایات، آداب خاصی بیان نشده و الزامی در این خصوص از طرف معصوم نیامده است؛ لذا هر طور بخواهید و با امکاناتی که دارید می توانید آن را بنویسید.

3. البته یک سری مسائلی است که عمومی است، یعنی بطور کلی برای دعا نویسی، نوشتن حرز و...، رعایت آن ها می تواند اثرگذار باشد، که حتما مستحضر هستید، مثل طهارت داشتن (غسل و وضو)، رو به قبله بودن، استفاده از کاغذ و قلمی که هم پاک باشند و هم با مال حلال خریداری یا تهیه شده باشند، و... . برخی از اساتید هم می گویند حتی قلم و دوات و کاغذ آن باید از تولیدات مسلمانان باشد تا اثرگذار شود.

4. می توان، هم برای خوشبو و خوش رنگ بودن و یا برای این که ادب و احترام بیشتری رعایت شود، در جوهر و دوات آن از گلاب و زعفران استفاده کرد. در روایت ذیل به استفاده از زعفران اشاره شده است:

«وَ رُوِيَ‏ أَنَّهُ مَنْ كَانَ‏ مَغْلُوباً عَلَى‏ عَقْلِهِ‏ قُرِئَتْ عَلَيْهِ يس أَوْ كَتَبَهُ وَ سَقَاهُ فَإِنَّهُ يَبْرَأُ فَإِنْ كَتَبْتَهُ بِمَاءِ الزَّعْفَرَانِ فِي إِنَاءٍ مِنْ زُجَاجٍ فَهُوَ خَيْرٌ فَإِنَّهُ يَبْرَأ»
روايت شده كسی که كمبود عقلى داشته باشد، بر او سوره «يس» خوانده شود يا بنويسند و به او بخورانند كه علاج گردد، و اگر آن را با آب زعفران در ظرفى شيشه‏ اى بنويسيد بهتر است.(2)

5. برای زمان آن هم می توان در اوقاتی که دعا بیشتر در مظان استجابت است، این کار را انجام داد، مثل اوقات اذان، بعد از نماز، بین الطلوعین و ... .

6. در بین روزهای هفته هم به عنوان مثال، روز جمعه فضیلت بیشتری دارد.

بنابر این؛
از نظر شرعی یا از طرف معصوم، آداب خاصی برای این کار، واجب و الزام نشده است؛ البته رعایت یکسری آداب می تواند اثرگذاری دعا را بیشتر کند، مثل با وضو بودن، رو به قبله بودن، بین الطلوعین و بعد از نماز، روز جمعه، و...

پی نوشت ها:
1. طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، انتشارات: ناصر خسرو ـ تهران، ج ‏8، ص 646.
2. طبرسى، حسن بن فضل، مكارم الأخلاق‏، ناشر: الشريف الرضي‏ ـ قم، 1370 ه.ش، چاپ چهارم، ص 364.